Jubileum
Het is nu veertig jaar geleden dat we officieel met de Dolly Dots begonnen. Dat was op 29 januari 1979 maar zoiets als dit mag je het hele jaar vieren toch? Ik sta al 25 jaar in het theater en treed bijna een halve eeuw op als zangeres. Nog nooit heb ik een feestje gevierd of mezelf een gouden horloge aangeboden. Meestal kom ik er bij toeval achter dat er eigenlijk iets te vieren is maar dat ik het momentum voorbij heb laten gaan. Daar zijn mijn collegae in het vak veel beter in. Alles wordt aangegrepen om een tour of album of wat dan ook te promoten. Gelijk hebben ze.
Het zijn pas de echt groten die verrast worden met een eerbetoon.Gewoon omdat het ze toekomt. Zoals vriendin Tamara Bos. Tamara wie?
Tamara Bos is een zeer productieve en getalenteerde scenariste en schrijfster. Ze wint al 25 jaar aan één stuk prijzen voor haar werk. Gouden Kalveren, Cinekids award, scenarioprijzen, buitenlandse prijzen. Je kent wellicht Het Paard van Sinterklaas, Minousch, Brammetje Baas, Dag Juf tot Morgen, Pluk van de Pettevlet, Otje en nog veel meer.
Ik leerde Tamara kennen via mijn smulprins. Hij regisseerde de Ko de Boswachtershow en Tamara schreef de scripts. Het was een hilarische show waar ik ook eens aan mee mocht doen, een hoogtepunt in mijn carrière.
Tamara en ik bleken tegelijk zwanger in de hete zomer van ’95 terwijl we allebei druk waren met ons werk. Toch gunden we onszelf een keer de tijd om aan de hittegolf te ontsnappen. Ik had een opblaasbare kano waarmee we het water opgingen om af te koelen. De kano bestijgen ging nog wel maar eruit klouteren met die dikke buiken mislukte steeds. Het was niet erg, we zochten het laatste open plekje zonder blauwalg op en koelden onze gezwollen lijven tevreden in het water. Na verloop van tijd wilden we er wel weer eens uit maar we kwamen erachter dat we ook dat niet meer op eigen kracht konden, het lukte niet om onszelf op de kant te trekken. Gewoonweg te zwanger. We giechelden maar wat in het water totdat we een man met hond zagen. “Meneer! Zou u ons kunnen helpen?” Die arme man moest twee zeekoeien uit het water trekken. “Nog een geluk dat ‘ie niet van Greenpeace was” hoor ik soms als ik dit verhaal vertel.
Gelukkig wordt zo’n baby uiteindelijk wel geboren en waren we moeder geworden. En we bleven maar doorwerken tussen het afkolven door. Ik heb drie favoriete foto’s op mijn telefoon van mijn oudste bloedje en Tamara’s dochter. Lola met haar dikkewangenhapsnoet die verrukt baby Lotje aait, een foto van de twee kleuters samen en de laatste, twee grote blonde stoten (veel langer dan hun moeders) die allebei op de filmacademie zitten.
In de Balie heeft zich een mooi gezelschap verzameld voor het jubileumfeestje. Filmmakers, acteurs, schrijvers, producenten en andere creatieven. Tamara laat zich alle loftuitingen ongemakkelijk welgevallen. Ik mag het presenteren, er word gezongen, gespeecht, er zijn kunstjes van de kinderen en goede gesprekken en spijs, drank en muziek en het word een fantastische avond. “Je legt de lat wel hoog Johan”, bromt smulprins tegen Tamara’s echtgenoot.
Ook al is mijn prijzenkast een svarovski kabinetje vergeleken bij Tamara’s bergmeubel, dit jaar heb ik ook wat te vieren, ik word 60 en ik zit 100 jaar in het vak. Voor mijn 160 jarig jubileum wil ik een lied van een smulprins, speeches, een schilderij door het jongste bloedje en een film van de oudste. Of een etentje bij de Italiaan.